شعر غنایی خواجو، مانند شعر بیشتر شاعران هم‌روزگار او، با عبارات و اصطلاحات اهل تصوف و عرفان آمیخته است و بعضی از غزل‌های او با این زبان صوفیانه، با اشاراتی در نقد شیخ و صوفی، بی‌ثباتی دنیا و احوال آدمی و دعوت به خوش‌باشی همراه می‌شود و مجموعه‌ی لازم برای غزل عاشقانه، عارفانه و رندانه را فراهم می‌سازد غزلی که بهترین صورت خود را در شعر حافظ پیدا کرده است. عرفان و فلسفه تا چه حد در شعر خواجو دیده می‌شود؟
بیست‌وچهارمین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره خواجوی‌کرمانی در روز چهارشنبه یازدهم مرداد ساعت ۱۶:۳۰ به بررسی تلفیق عرفان و فلسفه در شعر خواجو اختصاص دارد که با سخنرانی سیدمحمدعلی گلابزاده، رئیس بنیاد ایران‌شناسی شعبه کرمان و مدیر مرکز کرمان‌شناسی در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر (بخارست)، نبش کوچه سوم برگزار می‌شود.
نظر شما